ALLO, ALLO…
Telefony komórkowe zdominowały nasze życie. Są nieodzownym elementem codzienności. Życie bez telefonu komórkowego, bez smartfona, bez stałego dostępu do Internetu wydaje się być niemożliwe. Wyjściu z domu bez telefonu, towarzyszy panika typu: I co teraz będzie?! Jak ja się skontaktuję z domem?! Albo: O matko! Nie wiem, co się z nim/nią teraz dzieje! A jeśli coś się stanie, nie będziemy nic wiedzieć!
Wielu z nas pamięta życie bez telefonu w ogóle, a bez telefonu komórkowego w szczególności. Dzieci wyjeżdżały na kolonie, jechały do internatu, rodziny rozdzielał wyjazd służbowy i nic się nie działo. Były budki telefoniczne, urzędy pocztowe, znajomi, z telefonu których można było skorzystać w ich domu i wiele innych możliwości. Ludzie pisali listy, które w kopercie wrzucali do skrzynki pocztowej. Skrzynki pocztowe były ustawione na ulicach miast i przy wiejskich drogach. Podobnie jak budki telefoniczne, które były niemal na każdym rogu ulicy. Dzisiaj z horyzontu zniknęły nie tylko budki telefoniczne, jako relikt przeszłości, lecz zniknęły także skrzynki pocztowe. Są poczty, na których nie uświadczymy tego, jakże pięknego i sentymentalnego przedmiotu w czerwonym kolorze.
Bycie online, pozostawanie w bezustannym kontakcie z innymi jest znakiem naszych czasów, stało się nie tylko normą, lecz wręcz przymusem, obowiązkiem, symptomem bycia na czasie. Kto nie jest online, ten nie istnieje! – można byłoby zawołać.
Zanurzyliśmy się po uszy w codziennej gadaninie przez telefon, zespoliliśmy się z tym przedmiotem, który niemal przykleił się do nas i stał się częścią nas samych, niczym dodatkowa część ciała. Bez telefonu czujemy się, jak bez ręki.
Dzięki telefonom jesteśmy bezustannie inwigilowani przez służby bezpieczeństwa, służby wywiadowcze, firmy badające nasze preferencje zakupowe. Telefony komórkowe pozwalają dokładnie analizować nasze zachowania konsumenckie po to, aby łatwiej sprzedać nam kolejny przedmiot, nową usługę.
Jesteśmy fotografowani, nagrywani i podsłuchiwani. Utraciliśmy swoją prywatność, przestaliśmy być incognito. A wszystko to dzieje się za naszym przyzwoleniem i na nasze własne życzenie. Bezustannie tokując, robiąc sweet focie, nagrywając siebie i innych pędzimy nieświadomi niczego. Pędzimy nie tylko ku zagładzie świata, pędzimy ku zagładzie człowieczeństwa, zagładzie nas wszystkich i każdego z osobna. Idziemy potulnie niczym owieczki, zmierzając w paszczę wilka. Zapętliliśmy się w codzienności, ścigamy się z czasem, sądząc, że bycie online jest na to najlepszym sposobem. Biegamy niczym chomik w kołowrotku i tak jak ten chomik mamy nadzieję, że za chwilę, za rogiem będzie upragniona nagroda, będzie to, na czym nam najbardziej zależy. W codziennym zabieganiu zgubiliśmy to, co jest najważniejsze, dzięki czemu w ogóle staliśmy się ludźmi i jesteśmy tutaj, gdzie jesteśmy.
