Metan - zagrożenie dla klimatu, którego wcześniej nie brano pod uwagę

Emisje potężnego gazu cieplarnianego, jakim jest metan, wzrosły w ostatniej dekadzie, stawiając pod znakiem zapytania globalne wysiłki na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym. Specjalizujący się w globalnym ociepleniu naukowcy zabili na alarm, ponieważ emisje tego gazu ocieplają klimat naszej planety 20 razy szybciej od analogicznej ilości dwutlenku węgla. Naukowcy byli zaskoczeni tym wzrostem, który rozpoczął się blisko 10 lat temu, w roku 2007 roku, a nasilił się w latach 2014 - 2015. Koncentracja metanu w atmosferze tylko w tych dwóch ostatnich latach zwiększyła się o ponad 20 cząstek na milion, osiągając wartość 1 830 ppm [z ang. parts per million – liczba części na milion - przyp. Onet.]. Z kolei poziom emisji CO2 – głównego komponentu gazów cieplarnianych powstających wskutek działalności człowieka – utrzymuje się na stałym poziomie. Wyniki badania, opublikowanego w akademickim czasopiśmie "Environmental Research Letters" sugerują, iż światowe wysiłki na rzecz walki z globalnym ociepleniem nie uwzględniły zatrważającego tempa wzrostu emisji metanu. Autorzy raportu z 2016 roku, "Global Methane Budget", wyliczyli, że jeśli na początku tego stulecia ten wzrost wynosił około 0,5 ppm rocznie, to w ostatnich dwóch latach emisje zwiększyły się do 10 ppm rocznie. Naukowcy przypuszczają, że głównym źródłem dodatkowego metanu byłoby rolnictwo. Z drugiej strony nie wiedzą tego z całą pewnością, ponieważ emisje tego gazu nie były dotąd monitorowane. Przynajmniej trzecia część metanu pochodziłaby z wydobycia paliw kopalnianych, w tym ze szczelinowania i odwiertów naftowych, a także z kopalni węgla, gdzie metan uwalniany jest jako odpad i najczęściej wypuszczany do atmosfery, ewentualnie spalany, co byłoby dla Ziemi mniej szkodliwe. W przeciwieństwie do dwutlenku węgla, który monitorowany jest na różne sposoby począwszy od lat 50. ubiegłego stulecia, metan jest słabo poznany i prawdopodobnie przedstawia sobą zagrożenie, którego naukowcy wcześniej nie brali pod uwagę. Przykładowo, topnienie w rejonie arktycznej tundry prowadzi do uwolnienia metanu, gdy znajdująca się pod spodem roślinność stopniowo, a niekiedy gwałtownie traci pokrywę lodu. Badacze uznali to zjawisko za potencjalny "punkt krytyczny", ponieważ ocieplenie klimatu Arktyki prowadzi do zwiększonych emisji metanu, co z kolei sprzyja dalszemu ociepleniu, a wszystko to zamienia się w rozpędzony i niekontrolowalny cykl.